Minęły niecałe dwa tygodnie od mojego tripu nad złotym oceanem, a dostałem podobny prezent pod choinkę. Kolejny atak krymskiej malarii, jakiś wyjątkowo wredny wirus, który powalił mnie w środku dnia, zaproponował 39C oraz zabrał na kolejną wycieczkę. Tym razem właśnie na Krym.
Jest Boże Narodzenie. Przemykam od pnia do pnia, zamieram, celuję, robię kolejne zdjęcie. Las jest cały przesycony wilgocią. Mokre pnie drzew, mech nasiąknięty jak gąbka, wilgotna masa liści. A do tego, całkiem niedaleko ryczą lwy.
24 grudnia to dla wielu Polaków najważniejszy dzień w roku. Życzenia, świętowanie, prezenty, choinki, potrawy… I przede wszystkim świąteczna atmosfera. A na stronie Botanika, zamiast życzeń – wiersz.
Dzisiejszy wpis poświęcam wronie siwej oraz mojej koleżance z pokoju w pracy – Agnieszce. Skąd to dziwne zestawienie? Tego dowiemy się poniżej. Będzie też trochę o zawiłościach przedwojennej polszczyzny i dwói sprzed prawie stu lat. A wszystko to w wesołej atmosferze oczekiwania na Święta.
Zima i zwolnienie trzymają mnie nadal w domu. Kontakt z przyrodą mam ograniczony, za to zwiększyłem kontakt z pikselami na ekranie TV. Spośród setek kanałów da się wybrać sporo ciekawych dla przyrodnika treści. Dzisiaj mam zamiar zrobić coś w rodzaju rankingu moich ulubionych audycji.
Dawno nie pisałem o samolotach. Nie ma w tym zresztą niczego dziwnego – trudno pisać bowiem o czymś, czego nie widać. Dzisiaj jest lepiej – siedzę sobie w ciepłym pokoju i oglądam stojące na płycie lotniska maszyny. Pogoda jest fatalna i nie zachęca do niczego, poza kolejnym kubkiem herbaty.
Nieco ponad tydzień czasu dzieli nas od Wigilii. Postanowiłem więc skorzystać z okazji i w dzisiejszym wpisie jakoś nawiązać do tego święta. Zastanawiałem się, o czym mógłbym napisać? O kapuście? O karpiu? O maku? A może o grzybach? Dobra, grzyby będą w sam raz!
Lewituję nad morzem płynnego złota, które sięga od horyzontu, po horyzont. Daleko przede mną morze załamuje się i spada w otchłań gigantycznym wodospadem. W górze, na doskonale czarnym niebie wirują galaktyki i chmury kolorowego gazu. A złoto pode mną, to naprawdę autentyczne, rozpuszczone złoto. Jest od niego dość ciepło.
Nie cierpię zimy. Pisałem to już wielokrotnie i napiszę pewnie jeszcze niejeden raz. W zimę, jak sama nazwa wskazuje, jest zimno, przyroda ożywiona nie jest ożywiona, wszystko jest monochromatyczne, albo brudne. I najgorsza ze złych cech zimy – ciągle jest ciemno!