Spokojnie, to tylko…

…awaria. W czasie ostatnich tygodni byłem na nadmorskim urlopie. W tym czasie moją stronę dotknął jakiś kataklizm i przestała działać. Nie wiadomo, co do końca było przyczyną, na całe szczęście udało się podnieść Botanika i znów jest z nami. Zatem do dzieła – dzisiaj pierwszy odcinek morskich opowieści.

Wiele sobie obiecywałem po tej wakacyjnej wyprawie – jechaliśmy do Rowów, o krok od Słowińskiego Parku Narodowego położonego nad jeziorami Łebsko i Gardno, w którym można spotkać setki ciekawych gatunków ptaków i owadów. Tyle przynajmniej mówiła teoria. Ryzyko wiązało się z członkami wyprawy – jechałem z moim synem, który miał wiele własnych pomysłów na spędzenie wolnego czasu nad morzem. Zawarliśmy umowę – połowa dnia jest moja, druga połowa jego. Jak to się skończyło, domyśli się każdy czytelnik książek z serii „Mikołajek”. Moje słowa kluczowe – „owady”, „ptaki”, „fotografia”, zostały szybko zastąpione przez – „lody”, „plaża” oraz „wracajmy do ośrodka”. Żeby nie ciągnąć tematu – wyjazd ogólnie był super, ale przyrodniczo nie bardzo.

Zacznijmy od ptaków. Podczas urlopu miałem nadzieję spotkać wiele gatunków ptaków egzotycznych. Jaki dla mnie jest ptak egzotyczny? Taki, który nie występuje w Łódzkim Ogrodzie Botanicznym, przez co nie widuję go często. I tak na przykład pliszka jest dla mnie całkiem egzotyczna, a dzięcioł zielony – wcale. Morze to oczywiście terytorium różnych gatunków mew. Widziałem ich sporo, o niektórych nawet nie wiedziałem, że stanowią odrębne gatunki. Towarzyszyły nam cały czas, wszędzie. Była na wpół oswojone, chuligańskie i gadatliwe. Jednym słowem fajne. Oprócz nich, co było dla mnie zaskoczeniem, spotykaliśmy bardzo dużo kormoranów. Te ostatnie przesiadywały głównie na falochronach i całkiem łatwo dawały się fotografować. W życiu nie zrobiłem tylu zdjęć tych ptaków, co w czasie tygodnia nad morzem. I to właściwie… prawie koniec. Było jeszcze kilka gatunków, o których napiszę kiedy indziej, ale to naprawdę wszystko. Mewy i kormorany – serio? Gdzie były te setki różnych ptaków zasiedlających jezioro Gardno? Orły, żurawie, egzotyczne kaczki… Nie wiadomo. W każdym razie nie tam, gdzie byłem ja.

Pierwszego dnia po przyjeździe odwiedziliśmy oczywiście Słowiński Park Narodowy w okolicach Rowów. Miejsce to jest po prostu przepiękne. Ogromna powierzchnia jeziora otwiera horyzont zaraz po wyjściu z sosnowego lasu. Przestrzeń wypełniona jest zielonymi połaciami trzcin i szarawą powierzchnią wody. Z jakiegoś powodu okolica przypominała mi jezioro Szkodarskie na granicy Czarnogóry i Albanii. Tu krajobraz był piękny, tylko całkiem… pusty. Nie było tych wymarzonych stad ptaków – pływających, latających, brodzących. Co gorsze, nie było prawie w ogóle owadów. Wyobrażacie sobie taki kawał jeziora i podmokłych terenów, nad którymi latają dwie albo trzy ważki? Ja też sobie nie wyobrażałem, dopóki się tam nie znalazłem. Entomologiczna porażka ciężkiego kalibru. Sfotografowałem dosłownie jedną ważkę i jedną ładną muchę (ładna, ale wygląda mi na krwiopijną). I to było wszystko. Poza mrówkami – bo tych było akurat całkiem sporo. Roiły się wszędzie wokoło, co jakiś czas mijaliśmy wielkie mrowiska, była tam nawet edukacyjna ścieżka im poświęcona. Zawiedziony zarządziłem powrót do bazy, co akurat bardzo odpowiadało mojemu synowi spragnionemu lodów i gry w piłkarzyki w świetlicy.

Na zakończenie tego odcinka trochę lotniczo-morskich klimatów. Rowy leżą w takiej części wybrzeża, w której prawie nic nie pływa i nie lata. Przez cały pobyt sfotografowałem jeden samolot oraz dwa śmigłowce (Mi-14PŁ – maszyny do zwalczania okrętów podwodnych). Do tego trochę małych okrętów, kutrów rybackich i to właściwie wszystko. Przez większość pobytu na Bałtyku panował sztorm i może dlatego pływało tak mało jednostek.
Jak widać po dzisiejszym wpisie, zawiodły mnie wszystkie ulubione tematy fotograficzne – nie poddajemy się jednak, w kolejnych powieje optymizmem.