Lwy! Tygrysy! Żaby!

Często podziwiam zdjęcia dużych zwierząt na internetowych blogach moich znajomych. Jelenie, dziki, orły, żurawie… magiczne zwierzaki, których nie mam szansy spotkać na codzień. Moje bezkręgowce nie mają z nimi szans – nie ta waga. Dlatego i ja postanowiłem zapolować na coś większego.

Po dwóch kilometrach pieszej wędrówki zagłębiłem się w inny świat. Łódzki Ogród Zoologiczny, bo do niego się udałem, jest kolejnym kamieniem milowym mojego dzieciństwa. Bywałem tam często i nigdy nie mogłem doczekać się kolejnej wizyty. Z moimi kolegami wymienialiśmy zawsze ulubione zwierzęta. Większość podziwiała słonie, lwy czy żyrafy. Moim ulubionym zwierzęciem był… kondor. Dlaczego? Jak to dlaczego? Bo był kondorem i tyle. Najbardziej ze wszystkich znanych mi zwierząt podziwiałem kondory, kropka. I jeżeli ktoś spytał mnie o ulubione zwierzę, to… znacie odpowiedź. Nawiązując do tego sentymentu, dzisiejszy wpis zacznę od ptaków.

Niestety, nie znalazłem kondora, zamiast tego trafiłem do pięknej, nowej i przestronnej woliery dla sępów. Nie zrobiłem zdjęcia tabliczki, ale tak optycznie pasują mi one do sępów płowych (Gyps fulvus). Jeden z nich dał podejść do siebie całkiem blisko i ładnie pozował do zdjęć. W domu przeczytałem, że kilka lat temu sępy były zamieszane w jakąś aferę – woliera była otwarta, można było do niej wchodzić i kilka osób zostało dziobniętych. Od tamtego czasu nie można już niestety wchodzić do środka. Pozostaje podziwianie ptaków przez szyby i siatki. Wielka szkoda, a poza tym założę się, że sępy nie były wtedy niczemu winne. Zmieniając klimat przeszedłem do mniejszych i bardziej kolorowych ptaków – najpierw była Ara ararauna (Ara ararauna), a zaraz po niej australijska Kukabura chichotliwa (Dacelo novaeguineae). Ten ostatni ptak należy do zimorodkowatych i jest z nich największy. Jednym z moich marzeń jest zobaczenie i sfotografowanie naszych zimorodków w naturze, ale na razie musiałem zadowolić się ich dalekim krewnym. Ptak z pozoru nie wygląda na groźnego. Pozory jednak mylą – żywi się małymi ssakami, gadami i ptakami. W internecie znalazłem fantastyczne zdjęcie kukabury połykającej jakąś małą papugę – robiło wrażenie.

Kolejnym przystankiem była motylarnia. Jak się jednak okazało, obecnie ma przerwę w działalności i motyli nie było. Za to zobaczyłem kolejnego ptaka, który momentalnie skradł moje serce. Błyszczak purpurowy (Lamprotornis purpureus) żyje w środkowej Afryce i należy do rodziny szpaków. I to właściwie wystarczy za całe tłumaczenie. Bardzo lubię szpaki za ich ciekawskość, odwagę i dynamikę. Nie inaczej było z błyszczakami. Przepięknie ubarwione w odcieniach fioletu i niebieskiego śmigały początkowo wysoko pod sufitem. Ich pomieszczenie pozbawione jest siatki i szyb – ptaki mogą latać swobodnie. I jak to ze szpakami bywa, po pewnym czasie oswoiły się na tyle, że zaczęły przelatywać centymetry nad moją głową i siadać na gałęziach na wyciągnięcie ręki ode mnie. Wybieg dzieli z nimi para turako zielonych (Turaco persa buffoni), z którymi od czasu do czasu wdawały się w krótkie przepychanki. Lata doświadczeń w fotografowaniu owadów powodują, że umiem pozostawać przez długo czas w bezruchu, dzięki czemu miałem okazję obserwować wiele ciekawych zachowań tych fantastycznych ptaków. Po pewnym czasie napłynęli inni zwiedzający i, niestety, ptaki wycofały się wyżej. Żal było mi opuszczać ich pomieszczenie.

Czy można nie lubić zarozumiałego i aroganckiego Króla Juliana, lemura z serialu „Pingwiny z Madagaskaru”? Prawidłowa odpowiedź brzmi – nie, nie można. Pierwowzorem Juliana były lemury katta (Lemur catta) i trzeba przyznać, że podobieństwo jest uderzające. W łódzkim ZOO lemury odziedziczyły wybieg po małpach i mieszkają tam całkiem sporym stadkiem. Robiąc im zdjęcia zauważyłem, że jedna z samic nosi dwójkę dzieci, które podróżują wczepione w sierść na jej brzuchu. Lemurom ciężko robi się zdjęcia, nie mogą usiedzieć przez chwilę w jednym miejscu, jakby miały jakieś zbiorowe adhd. Dałem im spokój i poszedłem szukać czegoś mniej ruchliwego.

Odwiedziłem pawilon z akwariami i tam największe wrażenie wywarły na mnie piranie (Pygocentrus sp.). Były bardzo spokojne, poruszały się leniwie, patrzyły na mnie życzliwie, jakby chciały powiedzieć – no dawaj, widzisz, że nic ci nie grozi, włóż do wody palec, albo jeszcze lepiej całą rękę. Widziałem kilka filmów dokumentalnych z atakującymi piraniami i nie dałem się nabrać. W kolejnym pawilonie kajman zignorował mnie całkowicie, odwrócił się i podrapał łapą w głowę – autentycznie. Po takiej manifestacji pozostało mi pójść dalej i obejrzeć żaby. Te w Łódzkim Zoo występują w dużej różnorodności, w dodatku w wersji na ostro. Po kolei obejrzałem drzewołaza żółtopasego (Dendrobates leucomelas), liściołaza pasiastego (Phyllobates vittatus), drzewołaza błękitnego (Dendrobates azureus) oraz drzewołaza plamistego (Dendrobates tinctorius). Wszystkie wymienione gatunki charakteryzują się bardzo ładnym, jaskrawym ubarwieniem ostrzegawczym, ponieważ wydzielina ich skóry jest silnie trująca.

Idąc dalej trafiłem na wybiegi wielkich kotów. Chociaż lew jest powszechnie uważany za króla zwierząt, ja jednak wolę tygrysy. Jest w nich jakaś magiczna moc, która po prostu zniewala patrzącego. Te lekkie ruchy łap, które jednym uderzeniem mogłyby złamać człowieka na pół, to leniwe kroczenie z kpiącym spojrzeniem mówiącym – mogę cię w każdej chwili zjeść. Istotę tygrysa doskonale ujął William Blake w wierszu mu poświęconym:

The Tyger

Tyger! Tyger! burning bright
In the forests of the night,
What immortal hand or eye
Could frame thy fearful symmetry?

In what distant deeps or skies,
Burnt the fire of thine eyes?
On what wings dare he aspire?
What the hand dare seize the fire?

And what shoulder, & what art,
Could twist the sinews of thy heart?
And when thy heart began to beat,
What dread hand? & what dread feet?

What the hammer? what the chain?
In what furnace was thy brain?
What the anvil? what dread grasp
Dare its deadly terrors clasp?

When the stars threw down their spears,
And water’d heaven with their tears,
Did he smile his work to see?
Did he who made the Lamb make thee?

Tyger! Tyger! burning bright
In the forests of the night,
What immortal hand or eye
Dare frame thy fearful symmetry?

Kontynuując zwiedzanie trafiłem jeszcze na prawdziwe słodziaki w postaci pand małych (Ailurus fulgens), które mają bardzo pomysłowo urządzony wybieg. Na ogrodzonej przestrzeni stoi kilka wysokich drzew, na które zwierzaki mogą się swobodnie wspinać. Nieco dalej znajduje się obszar zwierzaków z Australii największymi gwiazdami, czyli kangurami. Kangury ładnie pozowały, zrobiłem im kilka całkiem udanych zdjęć. Niestety pora zrobiła się późna i musiałem zakończyć zwiedzanie. Pokazałem tu oczywiście tylko niewielki wycinek bogatej kolekcji Łódzkiego Ogrodu Zoologicznego, na pewno nie jest to ostatni wpis na ten temat. Duża część zwierząt jest jeszcze pochowana, jest dla nich po prostu zbyt zimno. Kiedy nadejdą ciepłe, letnie dni na pewno wybiorę się tu po raz kolejny.

A na samo zakończenie nie mogło zabraknąć zdjęć tego, co tak podziwiam u moich internetowych przyjaciół, czyli – żuraw, ale nie nasz, prawie dzik i trochę sarna. Mógłbym ogłosić konkurs fotograficzny, jakie gatunki znajdują się na tych zdjęciach, ale podejrzewam, że byłby prawie nie do rozwiązania.