Miejski drób

Odwiedzający moją stronę mogą dojść do wniosku, że fotografuję same bezkręgowce. I właściwie jest to słuszny wniosek. Czasami jednak w obiektyw wlezie mi coś innego. Dzisiaj będzie odcinek o miejskim drobiu. Parafrazując cytat z kultowego filmu „Chłopaki nie płaczą” – orłów nie ma, ale też jest zaj…ście!

Zdjęcia do dzisiejszego wpisu wygrzebałem ze swojego archiwum z ostatnich kilku lat. Ptaki fotografuję rzadko. Dlaczego? Bo nie da się sfotografować wszystkiego naraz. Bo wybrałem owady, które bardziej mnie interesują. Bo chodząc z głową opuszczoną nisko w poszukiwaniu mieszkańców trawy nie da się zobaczyć wielu ptaków. I argument ostateczny – bo tak!

Sójka zwyczajna	Kowalik zwyczajny	Rudzik

Ptaki fotografuję przeważnie zimą. Głównie dlatego, że nie ma wtedy owadów. Grzyby też są na wymarciu, a jeżeli dodatkowo leży śnieg, to w ogóle ich nie widać. Ssaków w mieście się nie zobaczy, pozostaje więc ptactwo. Niestety, fotografia w zimę stwarza wiele problemów. Ekstremalnie krótki dzień. Często zachmurzone niebo. Gigantyczny kontrast śniegu z resztą świata. W praktyce na zdjęcia pozostają tylko weekendy i to nieliczne.

Bogatka zwyczajna	Dzięcioł zielony	Sikora uboga

Jakie ptaki można spotkać w Łodzi? Wbrew pozorom, lata u nas sporo gatunków. Przez nasze miasto przepływa 18 rzek. Właściwie są to bardziej strumyki ale coś z ptactwa wodnego nad nimi fruwa. Ja akurat mieszkam w części miasta, w której płynącej wody nie ma. Jest za to wielki kompleks leśno-wypoczynkowy zwany przez Łodzian po prostu „Zdrowie” albo „Park Zdrowie”. W jego skład wchodzi ostatni fragment Puszczy Łódzkiej, który jest obecnie rezerwatem, Aquapark „Fala”, Łódzki Ogród Botaniczny i przede wszystkim bardzo duży, zalesiony obszar, na którym są też całkiem spore stawy. Pływają w nich kaczki krzyżówki, łyski, łabędzie. Po brzegach biegają pliszki, a wśród drzew przemieszcza się cała sikorowa drobnica. Nie brakuje krukowatych, które są widoczne przez większą część roku. Dla mnie największym zaskoczeniem było to, że osobiście spotkałem na obszarze Zdrowia pięć różnych gatunków dzięciołów.

Modraszka zwyczajna	Szpak zwyczajny	Kowalik zwyczajny

Lubię wszystkie ptaki… STOP. Lubię wszystkie ptaki, poza jednym gatunkiem. Bardzo lubię krukowate ze sprytnymi i chuligańskimi kawkami i srokami. Lubię małe ptaszki – wróble, sikory, kowaliki, rudziki. Stateczne kaczki też są ok. Dzięcioły? Super – kolorowe i ciekawe. Nawet szkodniki w rodzaju szpaków są mi sympatyczne. Natomiast nie trawię zdecydowanie jednego gatunku – miejskich gołębi. Nie wszystkich gołębi, bo te leśne są w porządku. Do szału doprowadzają mnie tylko te skundlone – miejskie. Łażące wszędzie bez strachu, grzebiące w śmietnikach, spuszczające swoje ładunki na mój czysty balkon i napychane po sam czubek starym chlebem przez znudzone emerytki. Wszystkie te pseudogołębie przerobiłbym na karmę dla kotów. Chociaż nie – koty bardzo lubię i szkoda by było karmić je czymś takim.

Dzięcioł średni	Kos – samica	Kos – samiec

Na zakończenie jeszcze kilka zdjęć moich skrzydlatych przyjaciół. Uważny oglądacz może tu dostrzec… tak, gołębia! Ale jest to jakiś gołąb-arystokrata. Spotkałem go w Ogrodzie, gdzie wypoczywał przy jednym ze stawów. Postawę miał królewską, zachowywał się jak będący na wakacjach w Monte Carlo hrabia (od razu skojarzył mi się z Davidem Nivenem), był zdystansowany i stonowany. Nie miał nic wspólnego z blokerską, gołębią hołotą. W dodatku był zaobrączkowany i wyglądał mi na jakiegoś gołębia hodowlanego, być może nawet pocztowego. Nie mogłem się oprzeć i, w drodze wyjątku, zrobiłem mu zdjęcie.

Dzięcioł duży	David Niven gołębi	Kowalik zwyczajny