Dwa dni

Niestety, jak co roku, nadszedł smutny, ostatni dzień października. Łódzki Ogród Botaniczny zamyka bramy na długie pięć miesięcy. Zobaczymy się ponownie dopiero na wiosnę, a do tego czasu trzeba będzie sobie zorganizować inne aktywności. Na szczęście tym razem udało mi się rzutem na taśmę odwiedzić moje ulubione miejsce.

Dwie ostatnie wizyty w Ogrodzie nie mogły bardziej różnić się od siebie. W poniedziałek panowała jesień i to ta z gatunku schyłkowych. Było zimno, szaro i padał deszcz. Nie chciało mi się wychodzić z domu, musiałem jednak zrobić zakupy. Wyszedłem i od razu po wyjściu z klatki coś popchnęło mnie do ogrodowej bramy. Pomyślałem – a co tam, może to ostatnia okazja w tym sezonie, pójdę. I poszedłem. Warunki były koszmarne, aparatu nie miałem ze sobą, bo przecież chciałem odwiedzić tylko sklep. Pozostał telefon z jego ułomnym, plastikowym obiektywikiem. Paradoksalnie, brak aparatu sprawił, że bardziej cieszyłem się spacerem. Wreszcie mogłem zobaczyć krajobrazy z szerszej perspektywy, nie skupiać się na wypatrywaniu owadów w trawie i utrzymywać wzrok na normalnym poziomie. Spacer okazał się być całkiem udany. Było zimno i mokro, to prawda, było szaro i wietrznie, ale w zamian za to pięknie pachniały rośliny i mokra ziemia, a w dodatku poza mną nie było w Ogrodzie żywej duszy. Zrobiłem duże koło, potem jeszcze jedno, obszedłem wszystkie swoje ulubione miejsca, spotkałem trochę kwiatów, grzybów i owoców. Wychodziłem z przeświadczeniem, że to kończący sezon spacer.

Tymczasem dnia następnego powróciło lato. Niebo zbłękitniało, wyszło słońce, a temperatura wystrzeliła do prawie 20C. Czy mogłem zignorować ten oczywisty znak? Oczywiście nie. Tym razem wziąłem ze sobą aparat, poszedłem załatwiać różne sprawy w centrum i chcąc w drodze powrotnej do domu przeciąć Ogród szybkim spacerem. Ale… kiedy wracałem, przekroczyłem główną bramę i zamiast iść prosto do wyjścia na Retkinię zacząłem ponownie robić większe i mniejsze kółka. Jeszcze staw, jeszcze sprawdzę lasek czy nie ma grzybów, jeszcze Ogród Cienia, jeszcze świerki, bo tam były muchomory, jeszcze zegar słoneczny, jeszcze domki dla owadów… I tak dalej, i bliżej, i w prawo, i w lewo. W sumie łaziłem chyba ze trzy godziny, ale mogę powiedzieć jedno – to był naprawdę solidny, satysfakcjonujący i wyczerpujący temat spacer pożegnalny. Obszedłem dosłownie wszystko, byłem w każdym miejscu, a przy okazji zrobiłem sporo grzybowych portretów. Było warto. Szkoda jedynie, że to już koniec sezonu, szczególnie, że pogoda ma się jeszcze utrzymać. Najlepsze było jednak zakończenie wycieczki. Wróciłem do domu i dosłownie w tym samym momencie rozpoczęła się ulewa. Taka prawdziwa, prawie wiosenna, nie wiadomo skąd i jak. W czasie jej trwania najpierw kilka razy zagrzmiało, a potem chmury przesunęły się i wyszło słońce. Co oczywiście spowodowało powstanie tęczy, słabej i krótkotrwałej, ale jednak! Wspaniały akcent i znak na zakończenie sezonu 2018.

Na zakończenie ciekawa (mam nadzieję) historyjka ze świata samolotów. Dzisiaj opowieść o kolejnym człowieku, który mógłby kupić ciebie wraz z twoim osiedlem. Mowa o rosyjskim biznesmenie Aliszerze Usmanowie, większościowym udziałowcy Metalloinvestu, właścicielu wydawnictwa Kommersant, drugiego co do wielkości operatora komórkowego Rosji – MegaFon a także współwłaścicielu Mail.ru i – to ciekawa informacja dla graczy – e-sportowego teamu Virtus Pro. Oprócz tego nasz bohater jest właścicielem kilku kanałów telewizyjnych, poważnym inwestorem w firmach takich jak Apple, Twitter, Groupon, Alibaba, Xiaomi… oraz byłym właścicielem Arsenalu FC. W tej chwili Forbes szacuje jego majątek na prawie 12,5 miliarda dolarów. Sam Usmanow jest niezwykle barwną, chociaż kontrowersyjną postacią. Nie będę tu opisywał jego kariery i inwestycji, dość powiedzieć, że zajmuje się również filantropią i sponsorowaniem badań naukowych. Co to jednak ma wspólnego z samolotami? Usmanow przyjaźni się z wieloma oligarchami rosyjskimi i miliarderami z różnych stron świata. W tych kręgach psychologia rywalizacji nie zmienia się, zmienia się za to jej skala. Chwalenie się najdroższym samochodem? Nie, to dobre dla plebsu i szejków. Tu trzeba czegoś więcej. Na przykład największego samolotu. I na tym polu, trzeba to przyznać, Aliszer Usmanow zdecydowanie prowadzi wśród miliarderskiej konkurencji. Niech inni mają jakieś Bombardiery czy małe Boeingi, on ma Airbusa 340-313X, maszynę liczącą ponad 75 metrów długości i prawie 64 metry rozpiętości, oczywiście w wersji VIP, z wszystkimi możliwymi udogodnieniami. Samolot nosi imię „Bourkhan”, od otciestwa Usmanowa – „Burkanowicz” i jest przepięknie pomalowany. Nie trzeba tłumaczyć, że jest to jedyny na świecie egzemplarz A340 w takich barwach, przez co staje się wielkim rarytasem dla wszystkich spotterów. Do mnie również uśmiechnęło się szczęście – zobaczyłem samolot na radarze, trzymałem kciuki, żeby przeleciał nad Łodzią. Przez długi okres czasu leciał na kursie pod słońce, a potem, całkiem bez logicznej przyczyny, kilkadziesiąt kilometrów od mojego bloku odchylił kurs i przeleciał idealnie oświetlony słonecznymi promieniami.

[M-IABU] Airbus A340-313X Klaret Aviation