Wigilia

24 grudnia to dla wielu Polaków najważniejszy dzień w roku. Życzenia, świętowanie, prezenty, choinki, potrawy… I przede wszystkim świąteczna atmosfera. A na stronie Botanika, zamiast życzeń – wiersz.

W tym wyjątkowym dniu, pozwolę sobie zacytować mój ulubiony, świąteczny wiersz Ludwika Jerzego Kerna. W oryginale wiersz zawiera jeszcze rysunki Daniela Mroza, ale je musimy sobie wyobrazić. Pierwotnie wiersz był opublikowany w starym, bożonarodzeniowym numerze „Przekroju”, który właśnie został reaktywowany. Mamy więc podwójną okazję do świętowania. Kern, Mróz, „Przekrój” – wyszła mi mieszanina krakowsko-łódzkich akcentów. Dorzucam do nich kolejny, już rdzennie łódzki – naszą choinkę z ulicy Piotrkowskiej, przez łodzian zwanej Pietryną.

Zwykle w granicach tego właśnie czasu
Kiedy się zjawia siwy Grudzień, z lasu
Przychodzą do nas jodły ze świerkami,
A w kuchniach pachnie 'Delikatesami’…
Danielu drogi, weź piórko do dłoni
I nos narysuj, przystań lubych woni.

Śnieg pada. Chmury ktoś jak pierze szarpie,
A w wannach pluszczą przerażone karpie.
Mak się uciera, skwierczy coś w piecyku
I zegar tyka dziwniej tyku-tyku…
Drogi Danielu, niech Cię prośba wzruszy,
Do tego nosa dorysuj i uszy.

A oto z szumem wielkim i paradą
Prezenty różne w różne strony jadą.
Oczy przez dziurki popatrują chciwie
I ja tym oczom wcale się nie dziwię…
Danielu drogi, przez wzgląd na prezenta,
Do uszu z nosem dorysuj oczęta.

Człek się odchudza nieraz siłą faktu,
Dla dobra swego, że tak powiem, aktu.
A tutaj: ryby, grzyby, fiki, miki,
Od skromnych klusek, aż hen po indyki!
Do tego polska na grochu kapusta…
Wiesz co, Danielu? Dorysuj i usta.