Adtollite portas principes vestras

W podniosłym i radosnym nastroju rozpoczynam dzisiaj biblijnym cytatem, albowiem chwila nadeszła – wiosna jest z nami i bramy Łódzkiego Ogrodu Botanicznego uniosły swe szczyty… no może niezupełnie, ale w każdym razem zostały otwarte i sezon 2017 rozpoczął się.

W większości przypadków pierwsze wizyty w Ogrodzie wyglądają podobnie. Tu przylaszczka, tam sasanka, tu cytrynek, tam nieco ociężała pszczoła. Przez kilkanaście pierwszych dni przyroda dopiero zaczyna się rozkręcać. Pamiętam zresztą o wiele gorsze lata – szczególnie jedno otwarcie zapadło mi w pamięć, kiedy to wszystko pokryte było grubą warstwą śniegu, wiatr szalał i niósł białe tumany, a ja, jako jedyny odwiedzający, przemykałem w grubej kurcie robiąc zdjęcia telefonem, bo aparatu nie dało się wyjąć. Tym razem było inaczej, a nawet zupełnie inaczej. Temperatura podskoczyła do ponad dwudziestu stopni, cały dzień świeciło piękne Słońce, a powietrze miało w sobie tę wiosenną, rozleniwiającą nutę, która zachęca do położenia się gdzieś w trawie i gapienia na cuda przyrody. Takiego dnia nie mogło mnie oczywiście zabraknąć w tym miejscu. Zmuszony byłem zawrzeć z moim synem umowę (przejdziemy się do Ogrodu, a potem będziesz mógł grać na komputerze) i ruszyliśmy. Początek był tradycyjny, czyli białe kwiatki, niebieskie kwiatki i żółte kwiatki. Tym razem jednak po raz pierwszy spotkałem nieznane mi wcześniej cieszynianki wiosenne (Sanicula epipactis) – rośliny te nie są może tak efektowne jak inne wiosenne kwiaty, ale za to wiąże się z nimi ciekawa legenda o szwedzkim żołnierzu. Nie lubię kopiować i wklejać czyjejś pracy, dlatego zainteresowanych odsyłam do Wikipedii. Spacerując pomiędzy całkiem jeszcze nagimi drzewami mijaliśmy kolejno przylaszczki, ziarnopłony, cebulice, sasanki… Bardzo lubię ten pierwszy etap wiosny, kiedy zobaczenie każdej kwitnącej rośliny czy lecącego owada urasta do rangi prawdziwego wydarzenia. Oprócz roślin i owadów na każdym kroku spotykaliśmy znajomych. Widać było, że również oni nie mogli się już doczekać otwarcia i licznie ruszyli do Ogrodu korzystając z pierwszej nadarzającej się okazji.

Doszliśmy w końcu do Działu Roślin Leczniczych i Przemysłowych i tu czekała na nas największa niespodzianka – trzyszcze piaskowe (Cicindela hybrida). To pierwszy taki przypadek, żebym w dniu otwarcia Ogrodu spotkał te chrząszcze. Owszem, widywałem je już w kwietniu, ale nigdy tak wcześnie. Co dziwniejsze, temperatura nie była chyba aż tak wysoka w ciągu ostatnich kilku dni. Tak czy inaczej trzyszcze ocknęły się i zajęły tym, co wychodzi im najlepiej – czyli polowaniem. Pooglądaliśmy kilka zawrotnych pościgów za mrówkami i jakimiś małymi bezkręgowcami (zawsze uwieńczonych sukcesem), a ja zabrałem się za próby robienia zdjęć. Było to trudne. Istnieją w przyrodzie dwa gatunki, które nie są w stanie ustać w jednym miejscu dłużej niż 17 milisekund. Pierwszym z nich są właśnie trzyszcze. Drugim jest Michał – mój potomek. Wyglądało to tak. Podpełzałem do trzyszcza. On uciekał. Za którymś razem udawało mi się na tyle, że już prawie robiłem zdjęcie. W tym momencie mój syn podlatywał z impetem i okrzykiem – Tato, zobacz, tam siedzi!!! – po czym wyciągał rękę i palcem wskazującym wskazywał miejsce, w którym przed chwilą siedział chrząszcz. Mimo tego udało mi się zrobić kilka zdjęć, po prostu musiałem mieć dowód z tego spotkania, a są one dla mnie więcej warte niż zdjęcia jakiegoś wilkowora tasmańskiego czy innego łatwego do sfotografowania zwierza.

Po powrocie do domu wcieliliśmy w życie naszą umowę, a ja skorzystałem z czystego nieba i zrobiłem kilka zdjęć Słońca. A także kilka zdjęć samolotów. A potem zająłem się porządkowaniem balkonu. I sadzeniem. A kiedy już wszystko umyłem, posadziłem i wyczyściłem, przyleciała pierwsza w tym sezonie pszczoła – murarka ogrodowa (Osmia rufa) i zaparkowała w moim domku dla owadów na noc. Co od razu uznałem za doskonały omen w rozpoczynającym się sezonie. O pracach balkonowych zrobię w wolnej chwili osobny wpis, natomiast krzątając się tam, po raz kolejny doszedłem do wniosku, że przyroda dosłownie wlewa nam się do domu i jest tyle ciekawych tematów do fotografowania, nawet nie ruszając się z domu, że jedynym czego brakuje jest czterdziestośmiogodzinna doba. Ale to może za jakiś czas – prędkość ruchu obrotowego Ziemi zmniejsza się, więc pewnie taka doba nas czeka za kilkaset milionów lat.