Wiosenna mieszanka

Ojej – jęknęła moja koleżanka otwierając tę stronę – znowu tyle napisałeś? Cóż, jakoś tak mam, że lubię pisać, nawet kiedy nie mam o czym. Zazwyczaj staram się znaleźć jakąś myśl przewodnią dla moich wpisów, ale nie zawsze się to udaje. Dzisiaj myślą przewodnią jest brak myśli przewodniej czyli tematyczne pomieszanie z poplątaniem.

Ludzka zdolność postrzegania jest tak skonstruowana, że jeżeli czegoś jest dużo i jest wszechobecne to idealnie wtapia się w tło. Doskonałym przykładem są gołębie. Na codzień w ogóle ich nie widzimy, chyba że zaczną się nam panoszyć na parapecie albo dokonają na nas strategicznego nalotu bombowego. Wtedy, przez krótką chwilę, gołąb staje się celem naszego ataku werbalnego. Poza tym nie istnieje (o ile nie jesteśmy staruszką wynoszącą mu jakieś rozciapane ziemniaki czy czerstwe chleby, bo wtedy stanowi ważną część naszego życia). Gołąb jest wkurzający, nudny i nie różniący się jeden od drugiego – typowy, latający chwast. Paradoksalnie, interesujący staje się poza środowiskiem miejskim, czyli na przykład w lesie. Przynajmniej dla mnie. Nigdy w życiu nie przeszło mi przez myśl, żeby zrobić w mieście zdjęcie tym ptakom. Tymczasem spacerując po Łódzkim Ogrodzie Botanicznym nieraz mam na to ochotę. Co więcej, patrząc w tym miejscu na gołębiowate, zaczynam dostrzegać, że jednak czymś tam się różnią. Mają inne sylwetki, kolory też jakieś różnorakie. Nie żebym stał się ich miłośnikiem, ale budzą moje przelotne i umiarkowane zainteresowanie. W czasie ostatniego spaceru jeden zainteresował mnie na tyle, że zrobiłem mu zdjęcie. W domu zidentyfikowałem ptaka i wyszło mi, że jest to gołąb grzywacz (Columba palumbus), największy z polskich gołębi, który dopiero pod koniec XX wieku skolonizował wschodnie rubieże naszego kraju. Nie brakowało też innych ptaków. Stawy zostały już zasiedlone przez kaczki krzyżówki i łyski, wśród drzew przemykały całe stada ptasiej drobnicy, na łąkach skakały sroki i sójki. Jednak prawdziwą gwiazdą spaceru był bażant zwyczajny (Phasianus colchicus). Ptaki tego gatunku o wiele częściej słyszę niż widzę – mają bardzo charakterystyczny, donośny głos. Czasem przemykają pomiędzy zaroślami, ale przeważnie nie dają się łatwo sfotografować. Tym razem miałem szczęście i udało mi się spotkać w różnych miejscach dwa pięknie ubarwione samce.

Trafiłem do Ogrodu przed południem, dzięki czemu prawie nie było innych odwiedzających. Spacerując wśród względnej ciszy doszedłem do stawów i usłyszałem odgłos kapiącej wody. To jedna z najbardziej uspokajających melodii wczesnej wiosny. Śniegi topnieją pod koniec zimy, woda spływa do stawów, przelewa się przez groble, rozlewa po okolicznych łąkach, nasącza ziemię. Wszystko pachnie wodą i świeżą, wiosenną ziemią, z której masowo zaczynają wyrastać rośliny. W tym czasie trawa odzyskuje swój zielony połysk. W lasach dopiero kiełkują rośliny i większość poszycia wciąż jeszcze jest niska i pozbawiona kolorów, poza wszechobecną zielenią w wielu odcieniach. Chór ptasich głosów stapia się z pierwszym, nieśmiałym jeszcze brzęczeniem owadów. A ta cieknąca strumykami czy spadająca z grobli woda, tworzy doskonale relaksujące tło. Nie wiem czy zwróciliście na to uwagę, ale coś musi być na rzeczy w tym terapeutycznym odgłosie wody. Kilka razy w życiu miałem okazję nocować w młynach z obracającym się kołem wodnym i chlupoczącą wodą i wśród takich dźwięków zasypiało mi się i spało znakomicie. Zapewne jest na to jakieś psychologiczne wytłumaczenie – biały szum czy coś w tym guście – ale ja po prostu wolę wierzyć, że to sam klimat takich miejsc wpływa zbawiennie na nasze samopoczucie.

Oczywiście cały czas rozglądałem się za bezkręgowcami. Dzień nie był jednak dla nich najlepszy – było chłodno, pochmurnie, a jakąś godzinę wcześniej spadł deszcz. Myślałem, że może uda mi się sfotografować ślimaki, ale nic z tego. Chyba jest jeszcze dla nich zbyt zimno. W czasie całego spaceru udało mi się spotkać tylko jednego winniczka. Nie zawiodły kowale bezskrzydłe – jak zwykle okupowały większość pni drzew, wysypały się także na piaszczyste alejki i kretowiska. Jak widać na zdjęciu zaczęła sie już u nich pora godów. Jako mały bonus dodaję jeszcze zdjęcie krocznika rzędzika (Idaea seriata). Te ciekawe motyle zaczęły ostatnio latać mi po mieszkaniu. Owady te żywią się zwiędłymi liśćmi i porostami. Tak się złożyło, że w czasie zimy miałem w pokoju akwarium, w którym mam taki mały biotop pełen mchów, spróchniałych gałęzi i porostów i pewnie to było miejsce ich żerowania i przepoczwarzenia. Po początkowym etapie agresji (mole!!!) teraz żyjemy obok siebie w zgodzie.

A na zakończenie jeszcze kilka zdjęć bardzo ciekawej rośliny, czyli lulecznicy kraińskiej (Scopolia carniolica). Pisałem o niej w tamtym roku tutaj, nie będę więc powtarzał informacji. Dość powiedzieć, że ta roślina na pewno nie jest tak kojarzona z początkiem wiosny jak przylaszczki czy pierwiosnki i bardzo łatwo można przegapić jej kwitnienie. A szkoda, bo jest równie piękna jak tamte, bardziej popularne, rośliny.